Een sprong in het diepe

Na 150 dagen in Kaapstad vlieg ik terug naar huis. Het ik-wil-niet gevoel overheerst...

Tara van Moorsel (23) studeert Media & Cultuur en loopt vanaf januari tot juni 2017 stage bij KaapstadMagazine.nl in Kaapstad. Voor de laatste keer schrijft ze een blog, want helaas: aan al het goede komt een einde. 

“Ik durf echt niet”, schreeuw ik angstig op de top van de Bloukrans Bridge bungeejump.  Vriendinnen Emma en Natalie gebaren wild: “Go!” Tijd om te twijfelen is er niet. Of ik geduwd werd weet ik niet meer. In ieder geval ga ik. 216 Meter naar beneden. Mijn ogen zijn wagenwijd open. Die paar seconden lijken wel verdomd lang te duren. Ik val en val en val. In mijn hoofd herhaalt zich één zinnetje: “IK WIL ECHT NIET!”

Morgen terug naar Amsterdam
Zo voel ik me nu ook. Nu ik over één dag terug naar Amsterdam vlieg. Ik wil namelijk echt niet. Het voelt nog als de dag van gisteren dat ik met twee gevulde koffers aankwam op Cape Town Airport in hartje zomer. Het lijkt ook niet lang geleden: de eerste keer Tafelberg, Lion’s Head, Camps Bay, Clifton 2nd, Muizenberg, Old Biscuit Mill, Kirstenbosch en ga zo maar door.

De eerste keer op de top van Lion's Head!

Toch zijn er vijf volle maanden voorbij gevlogen. Nu moet ik met diezelfde koffers, een tikje voller, weer terug naar hetzelfde vliegveld. Afscheid nemen is nooit leuk, maar afscheid nemen van de bruisende stad waar ik me zo welkom voel en waar ik zo’n heerlijk leventje heb, is toch nog nét iets lastiger.

Mijn huisgenoten zeiden al bij aankomst: “De maanden in Kaapstad vliegen voorbij! Je moet van elk moment genieten.” Toen heb ik nog gedacht dat ze overdreven. Zo snel konden die 150 dagen toch niet gaan? Maar ik heb het zelf ervaren: de tijd lijkt sneller te gaan aan deze kant van de wereld. En ja, ik weet dat dat niet écht kan hoor!

Voor de laatste keer
Boven mijn bungeejump-filmpje op de Facebookpagina van KaapstadMagazine staat: “Gelukkig is Tara in het echt niet zo dramatisch.” Best tevreden was ik met die titel. Trots nam ik mezelf voor dat het een momentopname was: alleen als ik mezelf 216 meter naar de afgrond stort, ben ik dramatisch. In het ‘echte’ leven ben ik down-to-earth.

Dit trotse gevoel verdwijnt als ik mezelf betrap op enkele dramatische gedachten tijdens mijn laatste twee weken in Kaapstad.

De mooiste zonsondergang vanaf Camps Bay. Yes, dit ga ik missen...

Elke keer bij het zien van de Tafelberg, stel ik me zuchtend voor dat het de laatste keer is. Even voor de duidelijkheid: dit is dus dagelijks. Dit geldt trouwens ook voor Lion’s Head, want de bergen in Kaapstad ga ik echt missen.

Hetzelfde gevoel overvalt me wanneer ik mijn goedlachse, Kaapse collega’s en vriendinnen zie. En wanneer ik mijn standaard wandelingetje maak richting mijn stage op Long Street. De leukste stage van Kaapstad. Of wanneer ik rondstruin op de Oranjezichtmarkt, wijn ga proeven in Stellenbosch, op een surfplank lig in Muizenberg of in de Kaapse zon dans op een festival. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Zomerse festivals (We Love Summer)

Het ‘ik-wil-niet’ gevoel
Voor de duidelijkheid: ik wil mijn vertrek uit Kaapstad niet vergelijken met de ellende van die bungeejump. Want geloof me, tot nu toe is eigenlijk niets vergelijkbaar met dat verschrikkelijke gevoel. Een vrije val van die hoogte en vertrekken uit je een stad die in vijf maanden een tweede thuis is geworden, zijn totaal verschillend.

Maar dat ‘ik-wil-niet’ gevoel, dat overheerst. En die tijdelijke verblijfplaats is een stad waar je moeilijk niet verliefd op kan worden. En mijn innerlijke drama-queen is toch sterker dan ik dacht. En dat theatrale gevoel komt ook op onverwachte momenten opeens naar boven.

Het is tijdens de bungeejump dan ook niet alleen gebleven bij een bange noodkreet. Ik heb ook een totaal nieuwe definitie gegeven aan de longen uit je lijf schreeuwen. Toen ik eindelijk weer met beide benen op de grond stond, was het eerste wat ik zei: “Dit doe ik nooit meer!”

Dat is nu precies het grootste verschil tussen de Bloukrans-brug en mijn vertrek uit de Moederstad. Die bungeejump doe ik nooit meer. Geen discussie over mogelijk. Maar ik weet zeker dat ik terug kom naar Kaapstad. Misschien wel twee keer, misschien wel drie keer. Misschien voor vakantie of voor een langere tijd. Een emotioneel afscheid is dus nergens voor nodig, want een echt afscheid is het immers niet.

Cape Town, I will be back

Door Tara van Moorsel

Wil jij net als Tara voor een stage of vrijwilligerswerk naar Zuid-Afrika? Stuur dan een mailtje naar info@4exchange.nl en informeer naar de stagevacatures.

Voor meer nieuws en informatie uit Kaapstad en Zuid-Afrika volg je ons op Facebook en Twitter, en meld je je aan voor onze gratis maandelijkse nieuwsbrief. De mooiste foto's van de Moederstad vind je dagelijks op ons Instagram account.