‘Terug naar de bergloze Nederlanden? Ik moet er nog even niet aan denken’

Ryanne, journaliste in spé, loopt zes maanden stage in Kaapstad. Deze week bekroop haar een angstig besef. 

Ryanne is een 23-jarige journaliste in spé en loopt tot januari stage bij Kaapstadmagazine.nl. Ze realiseerde zich onlangs dat ze al drie maanden een trotse inwoonster is van de Moederstad en zit daarmee op de helft van haar tijd in Kaapstad. In deze blog lees je hoe Ryanne haar tijd in Zuid-Afrika tot nu toe ervaren heeft.

“Hoe lang ben jij hier dan al?” “Bijna twee maanden denk ik? Vanaf 14 jul..” Mijn stem sterft weg bij het laatste woord. Juli, augustus, september. Ik ben hier al bijna drie maanden! De tijd in deze prachtige stad vliegt voorbij en ik word overspoeld door een gevoel van verdriet als ik mij realiseer dat ik al bijna op de helft zit.

Het voelt als de dag van gisteren dat ik opgehaald werd van het vliegveld en ik Kaapstad voor het eerst zag door het autoraam. De eerste keer dat ik de V&A Waterfront zag, diezelfde V&A Waterfront waar ik nu elke week doorheen loop als we weer eens sushi gaan eten bij Willoughby’s, naar de bioscoop gaan of omdat ik graag door winkels slenter op jacht naar een nieuw truitje. Ik ken dat winkelcentrum inmiddels op mijn duimpje, net zoals Kaapstad zelf. Daar waar ik in Enschede een half jaar nodig had om het huis van mijn vriendin te vinden zonder dat ik GoogleMaps aan moest zetten, vertel ik hier de taxichauffeurs welke route ze het beste kunnen nemen om files te vermijden.

Sandboarden was echt een geweldige ervaring! Het enige minpunt is dat ik een week later nog steeds overal zand vind

Het was niet Max!
De weekenden hier voelen een beetje als vakanties, vol avonturen. Afgelopen weekend gingen we bijvoorbeeld sandboarden. Snowboarden, maar dan op zand. Ik had alleen nog maar één keer eerder op skis gestaan (niet eens op een snowboard) tijdens een uitje toen ik nog op de middelbare school zat. Ik kan niet echt zeggen dat dat nou zo’n denderend succes was, iets met vallen op de lopende band die je naar boven moet brengen, een domino-effect veroorzaken en daarna de tijd maar uitzitten met een oorlogswond op mijn knie. Wonder boven wonder bleek ik echter een natuurtalent te zijn op een sandboard (ja, echt!) en heb ik de dag van mijn leven gehad terwijl ik in de meest gekke posities van de duinen afgleed. Een ander leuk moment was toen we besloten om met een groep Nederlandse stagiaires 30 seconds te spelen en toen ik erachter kwam dat iedereen stuk voor stuk bloedfanatiek was en sommigen door de zenuwen niet meer normaal konden functioneren: “Het is een Chinees katje met een bewegende arm!” “uh, uh, MY LITTLE PONY!” Ik moet alweer lachen als ik eraan terug denk. De persoon in kwestie is niet Max Lugthart, maar zomaar iemand. 

Of de avonden dat we spontaan besluiten om uit te gaan, mijn vriendinnen het codewoord roepen dat aangeeft dat ik ze moet komen helpen en ik niet help maar met buikpijn van het lachen toekijk hoe zij tevergeefs proberen om een jongen af te wimpelen die dezelfde tanden heeft als ‘phteven’.

Wat ben ik soms toch ook een waardeloze vriendin. Sorry Enya en Silke!

En dan zijn er nog de bergen. “Ik beklim de bergen wel een keertje, gewoon om het gedaan te hebben.” Ik hoor het mezelf nog zeggen. Ik had nooit gedacht dat ik zo verliefd zou worden op het hiken, op de bergen en op de Kaapse natuur. Op momenten dat ik tijd voor mezelf nodig heb, sta ik ’s ochtends vroeg op en beklim ik in mijn eentje Lion’s Head. Ik heb nu al mijn eigen plekjes – lees: stenen - in en om de Leeuwenkop ontdekt waar ik heenga om te genieten van een huisgemaakte lunch terwijl ik muziek luister. Het nieuwe mediteren. “Ik doe het wel een keertje” is inmiddels een wekelijks ritueel geworden en is één van de redenen dat ik er tegenop zie om Kaapstad te verlaten en terug te moeten keren naar de bergloze Nederlanden. Bij de gedachte alleen al voel ik mijn onderlip naar beneden trekken.


En die uitzichten blijven adembenemend. Deze foto is gemaakt tijdens één van de mooiste hikes die ik tot nu toe gedaan heb: Skeleton Gorge Trail (Tafelberg)

De stem van mijn vriend Randy haalt me weer terug naar de realiteit. En ik knipper even met mijn ogen. “Tot wanneer blijf je?” herhaalt hij als hij mijn verwarde gezicht ziet. “Oh, tot eind januari” zeg ik. En ik voel mijn innerlijke rust wederkeren. Dat duurt gelukkig nog drie maanden. Nog drie maanden om te hiken, hard te lopen langs de boulevard van Sea Point, te crossfitten bij de sportschool naast mijn hotel, sushi te eten bij Willoughby’s, verhalen te schrijven voor KaapstadMagazine.nl en te genieten van mijn dagelijkse wandeling van- en naar het kantoor. Nog drie maanden vol avonturen en vol met nog meer onvergetelijke momenten! “Ik zit hier nog wel even”, zeg ik met een stralende lach. Meer tegen mezelf dan tegen Randy.

Door Ryanne Lewerissa

Benieuwd naar het aanbod in stagevactures? Mail naar info@4exchange.nl  voor meer informatie.  

Waarom werken in het buitenland een onvergetelijke ervaring is? Ziehier een lijst met redenen om stage te lopen in Zuid-Afrika

Voor meer informatie en leuke verhalen over Kaapstad en Zuid-Afrika volg je ons op Facebook en Twitter, en meld je je aan voor onze gratis maandelijkse nieuwsbrief. De mooiste foto’s posten we elke dag op Instagram.