'Daar sta je dan, met je grote mond'

"Heel even dacht ik dat mijn laatste uur geslagen had"

Ninih loopt sinds augustus voor vijf maanden stage in Kaapstad en blogt regelmatig over de avonturen die ze hier beleeft. Tijdens haar trip langs de Garden Route ontkwam ze er niet aan: bungeejumpen. Van de 216 meter hoge brug in Bloukrans welteverstaan, de hoogste bungeejump brug ter wereld. En dat was toch net iets enger dan ze had gedacht.

Als Ryan – de bungee instructeur  – mijn voeten bij elkaar bindt met een soort matje en een flink touw, begint het langzaam een beetje te kriebelen in mijn buik. Tien minuten daarvoor stond ik nog luidkeels te verkondigen dat ik écht niet bang was en dat ik wel even van die brug af zou springen. Nu ben ik daar opeens niet meer zo zeker van.

"Nervous?", vraagt Ryan. "No!", lieg ik. De rest van de groep staat twee meter verderop bemoedigend naar me te lachen. "You can do it!", roept één van mijn vriendinnetjes. Ja ja, jij hebt makkelijk praten, denk ik bij mezelf. Jij hebt het al gedaan. Ryan en de andere instructeur – wiens naam ik door de spanning vergeet – helpen me overeind en tussen de twee mannen in hop ik naar de rand van het platform.

Als ik mijn voeten over de rand van het platform steek, kijk ik naar beneden. OH GOD. Ik kan dit helemaal niet, ik durf dit helemaal niet, ik wil dit helemaal niet. Mijn maag maakt een rare kronkel in mijn buik en ik voel alle kleur uit mijn gezicht wegtrekken.

"Ninih ready?", vraagt Ryan met een grote glimlach. "WAT DENK JE ZELF?!", had ik het liefst tegen hem geschreeuwd. "Yes", zeg ik met een klein piepstemmetje. "Okay. Remember, head first." Oh ja, ik moet duiken. Met mijn hoofd naar beneden. Er flitst een beeld van een vijfjarige Ninih op zwemles door mijn hoofd, die toen al geen flauw idee had hoe ze moest duiken – en dat bijna twintig jaar later nog steeds niet kan. Help!

"Three, two, one, bungee!", hoor ik Ryan roepen. Voor ik het weet voel ik geen grond meer onder mijn voeten en stort ik met een ijzingwekkende vaart naar beneden. Feet first, natuurlijk. Nee, nee, nee! knalt het door mijn hoofd. Duik! Duik! Doe je hoofd naar beneden! De grond komt dichterbij en dichterbij. Ik slaag erin om – min of meer – mijn hoofd naar beneden en mijn voeten de lucht in te krijgen.

Als ik na wat een uur lijkt te duren – maar eigenlijk maar zes seconden is – voel dat de elastiek terug omhoog springt, haal ik enigszins opgelucht adem. Die is in elk geval niet geknapt. Ik zwiep nog een paar keer heen en weer en kom dan langzaam tot stilstand. Het uitzicht is prachtig; de zee, de bergen, het riviertje onder me.

Net als ik me bedenk dat ik toch wel héél hoog boven de grond hang, voel ik mijn enkels en mijn voeten verschuiven in het matje waar de touwen omheen zitten. Nee, nee, nee! Voelde ik dat echt of verbeeldde ik het me maar? Als ik weer iets voel verschuiven verstijf ik. Dit is het. Mijn laatste uur heeft geslagen. Nu ga ik dood. Ik stort hier zo meteen tachtig meter naar beneden en dan val ik te pletter. Wáárom moest ik ook zo nodig springen? Was het niet genoeg om gewoon op die brug te staan en te kijken naar hoe de rest zich naar beneden gooit?!

Ik sta – hang – op het punt om in janken uit te barsten als ik het touw voel trillen. Eén van de instructeurs komt op zijn dooie gemakje naar beneden gegleden. Zodra zijn benen ter hoogte van mijn schouders zijn, grijp ik hem met beide armen vast. "Thank God you're here!", roep ik. Als ik hem vertel dat ik bijna te pletter was gestort omdat mijn voeten eruit gleden, lacht hij en zegt dat dat niet kan, omdat ik ook nog met mijn borstharnas vast zit. Oh. Oh ja. Sukkel. Dat was ik even vergeten. "You're completely safe", verzekert hij me als hij de paniek op mijn gezicht ziet.

Eenmaal veilig terug boven krijg ik de verkrampte lach niet meer van mijn gezicht, mijn wangen doen er pijn van. Alsof ik keihard aan de XTC zit. Ik kan niet geloven dat ik het gedaan – en overleefd – heb. Ik lach stoer als de rest vraagt hoe het was. Eigenlijk was het ontzettend gaaf. Maar vanbinnen schreeuwt er iets: Dit. Nooit. Meer.

Heb je net zoveel lef als Ninih en zie je jezelf ook wel van die brug af springen? Meer informatie vind je in ons artikel over 's werelds hoogste bungeejump in Bloukrans.

Mocht je nog meer adrenalinekicks willen tijdens je bezoek aan Kaapstad, deze avontuurlijke activiteiten  ter land, ter zee en in de lucht zijn ook heel tof.

Toch niet zo heldhaftig als je dacht? Deze leuke dagtours in en om Kaapstad vergen over het algemeen iets minder lef, maar zijn zeker niet minder leuk.

Door Ninih Vang

Om altijd op de hoogte te blijven van het laatste en leukste nieuws uit Kaapstad schrijf je je in voor onze gratis maandelijkse nieuwsbrief en volg je ons op Facebook en Twitter. De mooiste foto's en plaatjes van de Moederstad posten we dagelijks op Instagram.