Ode aan de wolk

Bas in hogere sferen in Kaapstad

Bas Mulder (29) is geboren en getogen Amsterdammer met een voorliefde voor reizen en nog veel meer. Zonder aarzeling vloog hij zijn vriendin achterna toe zij in Australië zat en inmiddels wonen zij samen in Kaapstad. Hij probeert Zuid-Afrika te vangen in woord en beeld.

Kaapstad is fantastisch. Je leest het overal waar je nu ook bent. En tuurlijk, het leven is ook heerlijk aan deze kant van de aardbol. Maar ik ga dan zoeken naar de onvolkomenheden. En dan komen ze, die minibusjes. Eerst schrok ik ervan, toen begon ik eraan te wennen, nu vind ik ze ook wel eens lastig. Als een toneelstukje zit er een puber aan het stuur en hangt een schreeuwlelijkerd uit het raam. Oom agent roept ze soms een halt toe. De niet zo punctuele agenda’s van de Capetonians is eerst een verademing voor je stress. Een relaxed leven is zo gek nog niet. Maar als je ’s ochtends voor je werk lekker buiten de deur ontbijt, is een uur wachten op je eitje toch net iets te veel van het goede. Zelfs ik weet hoe lang twee drie eitjes, paar schijfjes tomaat, goede kaas en wat peper en zout in een pan moeten doorbrengen voor een goddelijke uitsmijter. Het strand van Kaapstad, of beter gezegd, de vele stranden, ze zijn geweldig. Met name het briesje is perfect om lekker uit te waaien. Een wandeling met je voeten door het zand en de branding, de wind door je haren terwijl de zon langzaam wegzakt. En dan romantisch weg zwijmelen met een drankje, de avond nadert perfectie. Maar die wind hè, op den duur word je die spuugzat. Onze retro Volkswagen Golf houd ik soms met moeite op de Nelson Mandelaboulevard. Je bent al gezandstraald als je net je parasol hebt besteld of uit je cocktail hebt gevist. 

Waar raak je dan nooit op uitgekeken, vraagt de verontruste Kaapstad-aanbidder zich af. Hierbij het verlossende antwoord. De wolk.

De Tafelberg is als een dirigent voor de wolk. Hij haalt met zijn groteske streken alles uit de wolk. Het hele scala aan vormen en gedaanten trekt de berg der bergen uit de grote witte zwevende massa wolk. Het toefje van de taart. Het cadeautje van moeder natuur. Als een wijze grootvader ontfermt, stuurt en leert de Tafelberg de wolk hoe hij een wolk kan zijn.

Soms houdt de berg de wolk staande. Geeft hij college over de wondere wereld van de wolk. Het wordt dan altijd druk, aan één kant van de berg. De wolken dringen en dringen, als koopzuchtige vrouwen wringen ze met tassen en dikke derrières naar de voorste rij. Naar de bak met de beste aanbiedingen. Of het zijn puberende meisjes die vooraan willen staan bij een concert van hun favo jongensband. Kortom, het is soms dringen bij de berg. De wolken persen zich in, door en over elkaar heen. Ze willen erbij zijn en je kunt ze geen ongelijk  geven. En dan gebeurt het. De bel gaat, de les is afgelopen, de winkeldeuren gaan open, de boys starten hun danspasjes. De wolken raken in extase en zweven high als ze zijn door het universum en over de berg heen. De leek komt met termen als kleedjes en dat soort blasfemie. Je moet het zien.

’s Ochtends is ie op z’n mooist, de wolk. Soms dan, want er zijn dagen dat hij zich afzijdig houdt. Dan komt er, als je geluk hebt, een klein exemplaar tevoorschijn. Als het echt een topdag wordt raakt de wolk in een dansende balletvoorstelling met de zon. Gouden zonnestralen snijden dwars door de kronkelingen van de wolk. Als een spotlight knalt er een lichtstraal op de stad. Maar in de ochtend kan de wolk op zijn allerbest zijn. Als een mystieke waas die tegen en om de berg hangt. De stad ontwaakt en de wolk sluimert er zachtjes boven. Als een beschermende  deken houdt de wolk de stad in zijn greep, onder zijn hoede. Langzaam wordt de stad wakker, kijkt de stad nog even moeilijk door haar oogleden. Ze strekt zich uit. Het is dat ene goddelijk moment in bed. Je bent al wakker, en dan ontstaat er naast je langzaam weer leven. Ze lag vredig naast je, rustig wordt ze wakker, het mysterieuze ochtendgloren glipt al de kamer binnen en krijgt haar te pakken. Ze opent voor het eerst die dag haar open, als een geboorte. Door haar warrige lange lokken kijkt ze je aan. Nog even verbaasd, alsof ze een seconde niet weet waar ze is en dan die vertrouwde blik. Het is kort, maar het maakt je dag. Dat is precies de wolk die ’s ochtends de stad weer de ogen doet openen, die het eerste lichtstraaltje toelaat. De stad is weer vredig wakker geworden. De wolk doet het in een oogwenk, elke dag weer.

Onlangs werd onze Tafelberg geschaard onder de nieuwe moderne wereldwonderen. Allemaal leuk natuurlijk, maar, de wolk, hij verdient de prijs. Met terugwerkende kracht neem ik hierbij de titel van de Tafelberg af en geef hem aan de rechtvaardige eigenaar. De wolk. Zie het als een rectificatie. Hebben we dat ook meteen even recht gezet.