Kunst van Karaoke

Mijn optreden in Mitchell’s Pub in Kaapstad

Ik vind zingen heerlijk. Voordat ik uitga, zet ik de muziek in mijn kamer keihard aan en blère mee totdat de buren klagen over de kat die in de kamer naast ze wordt vermoord. Draai een stukje David Guetta, Alors on Dance, Americano of lekker Jack Johnson, John Mayer, Counting Crows en Ilse de Lange en er komt geheid iets uit mijn keel.

Zangtalent
Mijn moeder zong altijd toen ik jong was. Jeugdsentiment. 'Sur le pont, D’Avignon' en 'Sammy' van Ramses Shaffy staan mij nog het meest bij. Ze zong vooral als ze mij ’s ochtends naar school bracht. Nu ben ik al geen ochtendmens, maar mijn moeder zong ook nog eens snoeihard. En ik kan je zeggen dat de kinderen op mijn basisschool een vrolijke, zing-grage ochtendmoeder keihard afstraften.

Ik zou een week lang in het verdomhoekje zitten als ze mij met een zingende moeder betrapten. Dus schaamde ik me voor haar. “Mam, hou op met zingen als we het plein oplopen hoor!” Ben ik even blij dat ze zich daar nooit ene ruk van heeft aangetrokken en vrolijk doorzong.

Mitchell’s Pub karaoke
Moraal: zingen heb ik van mijn moeder. Overal waar ik kom, zing ik een paar deuntjes. Maar op een voorwaarde: niemand luistert en/of kijkt naar mij.

Als een collega van KaapstadMagazine mij dan ook vraagt mee te gaan naar een karaoke-avond in Mitchell’s Pub, V&A Waterfront, twijfel ik. Op dat moment weet ik dat ik hoe dan ook moet zingen vanavond. Voor een publiek. Waar mensen naar je luisteren. En naar je kijken. 

Ik besluit de hele avond niet te zingen en blader semi-geïnteresseerd door het boekwerk met liedjes. Mijn collega’s grijpen vol enthousiasme de microfoon. Lisa, net als ik stagiaire bij KaapstadMagazine, blijkt een gouden keel te hebben. De hele pub valt stil als zij 'Master Blaster' van Stevie Wonder zingt.

The Spice Girls
Stiekem zetten Lisa en haar vriend Alex mijn naam op de lijst. Ik blijk er niet meer onderuit te komen. Je kunt niet alleen maar toekijken in een karaokebar. En dan roept de dj mijn naam. Het moment is daar…

Als een volleerde Aziatische karaokester sta ik te swingen op Wannabe van The Spice Girls. De regel is: hoe meer je drinkt hoe beter je kunt zingen. Althans dat denk ik altijd.

Bij de eerste zin If you want my future forget my past schalt mijn stem door de afgeladen zaal. Net als bij Lisa, valt het publiek ook bij mij stil. Goed bezig, denk ik. Ik gooi er een paar staccato’tjes, vibrato’s, crescendo’s en mezzofortes in. Klinkt lekker.

Gelukkig heb ik een fan
Maar dan kijk ik om me heen en besef dat het publiek bij mij om een andere reden stilvalt. Her en der zie ik gezichten vertrekken. Je weet ondertussen vast wel hoe mensen kijken als je een vuvuzela naast hun hoofd blaast. Zo kijkt mijn publiek.

Gelukkig heb ik een fan: de plaatselijke dronkaard is de enige die keihard staat te klappen. Hij neemt zelfs foto’s. Ik oefen alvast mijn handtekening in de lucht.
 
Als mijn moeder langskomt in Kaapstad, neem ik haar geheid mee naar Mitchell’s. Ik weet zeker dat de rollen dit keer omgedraaid zijn: ik zingen, zij met het schaamrood op haar wangen. Of misschien - puur omdat ze nu eenmaal mijn moeder is - schaart ze zich wel naast de plaatselijke dronkaard.

---

Benieuwd of ik volgende keer wel handtekeningen mag zetten? Volg dan mijn blog Elske in Zuid-Afrika.