Het is hier verschrikkelijk!

Ik ben mijn straf aan het uitzitten in Kaapstad

Marijn Veltman (21) liep vorig jaar stage in bij KaapstadMagazine.nl Kaapstad. Op veler verzoek keerde ze terug naar Kaapstad en momenteel verblijdt ze de site weer met bijdragen van haar hand.

Vandaag bijna precies een jaar geleden zat ik voor het eerst in het vliegtuig naar Kaapstad. Bijna een jaar geleden dat ik huilend afscheid nam van mijn lieve vriendinnen en even lieve familie op Schiphol. Naar Zuid-Afrika. In me up. In mijn remi. All by myself. Geen idee waar ik aan begon. Geen idee van de zes beste maanden van mijn leven die mij toen nog te wachten stonden.

Kaapstad anekdotes
Sinds mijn terugkeer in Nederland afgelopen juli heb ik vrienden en familie aldaar dan ook het leven zuur gemaakt. Hen het bloed onder de nagels gehaald met verhalen en anekdotes over Kaapstad. Mijn vrienden tot wanhoop gedreven door elk verhaal dat zij mij probeerden te vertellen te onderbreken met een zin die waarschijnlijk begon met iets in te trant van ‘’Oh maar dat is mij in Kaapstad ook wel eens overkomen...’’ of ‘’Ja maar in Kaapstad dus..’’

Ik was de tante die op reis was geweest en je noodgedwongen vijf uur lang naar de diashow van mijn naturistenvakantie liet kijken. Maar dan zes maanden lang. Met een ongekend enthousiasme.

Ik ben een verlosser
Maar ik zal jullie wat vertellen. Ik ben mij daar bewust van. En ik heb spijt. Ik heb spijt van alle keren dat ik iedereen lastigviel met mijn dodelijk vermoeiende Kaapstad-verhalen. Ik heb iedereen dan ook maar een groot plezier gedaan. Ik ben weggegaan. Terug naar Zuid-Afrika.

Voor jullie bestwil. Echt waar. Ik wilde niet eens terug naar Kaapstad. Ik deed het voor mijn omgeving. Ik heb me als een soort verlosser opgesteld; een Messias. In de voetsporen van Nelson Mandela getreden. Ik heb me opgeofferd. Heus! Ik weet het, het is een nobele daad van mij. Maar het was het minste wat ik kon doen.

Huilend naar de gate
Mijn gedrag van de afgelopen maanden in Nederland verklaart misschien ook waarom er ditmaal bij mijn afscheid op Schiphol slechts twee vriendinnen stonden, in plaats van de gebruikelijke tien. Mijn vader kon het niet eens meer opbrengen om me uit te zwaaien, die liet gewoon verstek gaan. Was allang blij dat ik eindelijk weg was.

En daar liep ik dan, huilend en gillend naar mijn gate voor vlucht E314 naar Kaapstad. Onderweg kreeg ik spijt van mijn keuze en probeerde mijn plan nog te saboteren door mijn vlucht te missen en me te verstoppen, maar werd door een security golfkarretje opgepikt en met gierende banden naar mijn gate gebracht (het werk van mijn vader denk ik).

Het is hier verschrikkelijk
Ik denk dan ook dat mijn thuisfront in Nederland blij zal zijn om te horen hoe verschrikkelijk ik het hier nu heb. Hoe verschrikkelijk warm het hier deze dagen is. Dat jullie in Nederland gezegend zijn om  in een heerlijk verfrissend klimaat in prachtige winterjassen te mogen lopen, terwijl ik het met een bruin krokant gebakken velletje moet doen.

Hoe irritant vriendelijk de mensen hier zijn, waardoor ik me altijd een slechter mens voel. Hoe verschrikkelijk leuk het uitgaansleven hier nog altijd is. Waarbij ik er nog altijd als een monster bijloop, wat verre van bevorderend is bij het maken van nieuwe vrienden.

Hoe verschrikkelijk lekker het eten hier nog altijd is waardoor ik nu noodgedwongen twee keer per week naar bokstraining ga, moet hardlopen langs de boulevard van Sea Point en met zonsondergang bergen beklim. Waarbij de lucht zo adembenemend mooi is dat zelfs ik er even voor moet gaan zitten. Hoe goed ik het nieuwe jaar heb ingeluid dat ik er een week ziek van ben geweest.

Verschrikkelijke huisgenoten
Dat mijn nieuwe huisgenoten zo leuk zijn dat ik denk dat ze plannen aan het beramen zijn om mij eruit te gooien omdat ik er niet tussen pas.En dat ik een kamer deel met een meisje die ook nog eens precies dezelfde interesses heeft als ik, waardoor ik nu noodgedwongen de hele tijd met haar moet optrekken en hele leuke dingen moet doen. Ik haat het.  

Dus thuisfront, familie, vrienden, en alle andere Nederlanders die niet beseffen hoe goed jullie het hebben in Nederland: jullie kunnen gerust ademhalen. Ik heb het hier verschrikkelijk. Het is een straf om in Kaapstad te zijn.

Ik zal jullie dan ook een groot plezier doen, en mijzelf nog lange tijd laten lijden. Jullie hebben geluk, ik kom voorlopig niet terug. En remember, ik doe dit niet voor mezelf, ik doe dit voor jullie!
 
You’re very welcome!

Door Marijn Veltman

Meer weblogs van vrijwilligers en studenten in Kaapstad en Zuid-Afrika, lees je in onze sectie: Blogs uit Zuid-Afrika.

Voor meer informatie over Zuid-Afrika en Kaapstad schrijf je je in voor onze nieuwsbrief en volg je ons op Twitter en Facebook. Mooie foto’s van Kaapstad posten we regelmatig op Instagram en Pinterest.