‘De beproeving die Devil’s Peak heet’

Over hoe ‘dat doe ik wel even’ leidde tot een week lang helse spierpijn voor Ninih

Ninih loopt sinds 5 augustus voor vijf maanden stage bij KaapstadMagazine.nl en blogt tweewekelijks over de avonturen die ze hier beleeft. In haar tweede stageweek beklom ze, samen met haar huisgenoten, Devil’s Peak.

“Is het nog ver?” vraagt mijn Duitse huisgenootje als we ongeveer een uur onderweg zijn naar de top van Devil’s Peak. Ik heb geen flauw idee. “Nee hoor, we zijn er zo”, stel ik haar, en mezelf stiekem ook een beetje, gerust. Maar ondertussen vrees ik dat we pas net over de helft van de tocht zijn.


We zijn er bijna! Dachten we..

Vorige week vroeg ik mijn huisgenoten of iemand zin had om te gaan wandelen. Ja, de mannen wilden graag Devil’s Peak op. Aan de naam had ik kunnen afleiden dat het misschien niet zo’n strak plan zou zijn om dit als eerste wandeling hier te doen, maar ik zag er wel een uitdaging in. Goed, Devil’s Peak it was.

We zochten een dag met goed weer uit en stonden om een uur of elf onderaan de berg, die toen al een ietsepietsie groter bleek te zijn dan we hadden gedacht. Het eerste gedeelte van het pad was druk. De meesten namen de afslag 'Tafelberg', niemand liep het pijltje 'Devil’s Peak' achterna. Een enkele wandelaar die ‘Devil’s Peak’ als antwoord kreeg wanneer hij vroeg waar we heen gingen, lachte en zei: “Well, good luck with that.” Ik vroeg me wel af waarom ze dat zeiden, maar er ging verder geen belletje rinkelen.


Het uitzicht is halverwege al ongelooflijk

Afijn, maandagochtend, een uur of twaalf. Nu we al een tijdje onderweg zijn begin ik me toch ook af te vragen hoe ver het nog zal zijn. Onze mannelijke huisgenoten zijn allang uit het zicht verdwenen. De om-de-tien-minuten-op-elkaar-wachten regel lijkt ook van de baan. Ik zucht en laat me op een steen langs het smalle paadje zakken. “I need a break.” Mijn huisgenootje kijkt me dankbaar aan en komt naast me zitten. Ik lurk mijn halve fles water leeg en bedenk me dat ik misschien drie flesjes mee had moeten nemen in plaats van twee.

Bijgetankt en vol goede moed lopen we verder. Een kwartiertje later komen we de mannen tegen, ze hebben ‘toch maar even’ op ons gewacht, want nu komt er een steiler stuk. Sympathiek. We klimmen, en klimmen, en klimmen, en klimmen, en klimmen. Er lijkt geen eind aan die verdomde berg te komen. Op een gegeven moment komen er twee andere wandelaars langs die ons waarschuwen voor de wind bovenaan de berg. “It’s quite dangerous. Are you sure you’re gonna go all the way up?” Natuurlijk weten wij dat zeker. Nu we eraan begonnen zijn, zullen we het afmaken ook.

Om de bocht bij de volgende rotspartij is het meteen raak. Aha, dit bedoelden ze dus. Ik moet me vasthouden aan de rotsen om niet omver geblazen te worden door de wind. Dat het pad hier amper een halve meter breed is met een 386 meter diepe afgrond ernaast, is niet bepaald een prettige bijkomstigheid. We klimmen nog ruim twintig minuten tegen de steile bergwand op, tot de voorste uiteindelijk schreeuwt:

“We made it!”

Opeens heb ik nergens meer last van. Ik sprint de laatste meters over de rotsen naar boven en blijf staan. Voor zover dat gaat, want het voelt alsof ik middenin een orkaan sta. Ik kijk om me heen en kan even geen woord uitbrengen. Het voelt alsof ik de hele wereld kan zien. Wat een uitzicht.


On top of the world!

We verorberen onze lunch en maken een stuk of drieduizend foto’s, waarna we besluiten om wat lager en uit de wind te gaan zitten. Ik vind een grote platte steen waar ik heerlijk op kan liggen om van het uitzicht te genieten. Maar dan worden mijn dagdromen wreed verstoord.

We moeten ook nog terug.

Binnenkort duikt Ninih de oceaan in om te gaan Shark Cage Diven. Benieuwd hoe dat afloopt? Houd KaapstadMagazine.nl in de gaten voor haar volgende blog!

Durf je het aan om ook zo’n tocht te maken of wil je een andere wandeling doen in Kaapstad? Bekijk hier onze wandel en hiking pagina met wandeltips en –routes!

Volg KaapstadMagazine.nl via Facebook en Twitter om als eerste te weten wat er allemaal gebeurt in Kaapstad. Schrijf je ook in voor de gratis maandelijkse nieuwsbrief. Mooie foto’s van de Moederstad posten we regelmatig op Instagram.