"Zuid-Afrika is net één grote kinderboerderij"

Stagiaire Lizet over de aaibaarheid van Zuid-Afrika

Lizet van de Kamp (20) studeert Journalistiek in Zwolle en loopt van februari 2012 tot juni 2012 stage bij The Sentinel in Greyton en woont in Genadendal. Voor KaapstadMagazine.nl beschrijft ze hoe het leven op 130 km van Kaapstad bevalt.Dit keer over de 'aaibaarheid' van Zuid-Afrika.

Wanneer we vroeger naar de dierentuin gingen, vond ik al die dieren in kooien en achter glas niet heel erg interessant. Niet perse omdat het zielig is dat ze opgesloten zitten, maar juist omdat er glas of een hek tussen mij en die dieren zat. Ik wilde ze aaien, voeren en knuffelen. Ik wilde niet alleen maar kijken. Daarom was ik niet weg te slaan bij mijn favoriete deel van de dierentuin: de kinderboerderij. Daar kon mijn geluk niet op, ik mocht met alle geitjes, schapen, konijntjes en varkentjes knuffelen. Mijn ouders moesten me na een tijdje uit een houdgreep met een geitje – die op dat moment waarschijnlijk niet zo blij met me was – bevrijden om me weer naar huis te krijgen.

Mijn liefde voor dieren – en vooral het knuffelen van dieren – zit nog steeds diep in mij. En in Zuid-Afrika krijgt die liefde weer volop de kans om naar boven te borrelen. Want dit land is één grote kinderboerderij met dieren die ik mag aanraken, aaien, voeren en knuffelen. Inclusief de dieren die in de Nederlandse dierentuinen achter slot en grendel zitten.

Het begint al in het dorpje waar ik woon: Genadendal. Hier liggen honden gewoon op straat, grazen koeien naast je huis of in je tuin en is paard en wagen nog best een normaal vervoersmiddel. Een stukje buiten Genadendal is zelfs een boerderij waar het hele jaar door, ongeveer elke week, lammetjes worden geboren. Genoeg dieren om mee te knuffelen dus. Maar voor het echte knuffelwerk moet je toch iets verder weg zijn.

Zo zit de Compagnietuin (Company's Garden) in Kaapstad bomvol met eekhoorntjes. En die eekhoorntjes zijn allesbehalve schuw. Je hoeft alleen maar even met een hand vol nootjes te zwaaien en er komen al een paar eekhoorntjes op je af. Ze pakken de nootjes gewoon uit je hand en ze klimmen zelfs via je benen naar boven wanneer je je hand maar hoog genoeg houdt.

In Plettenberg Bay ben ik op zee gaan kayakken om een heleboel zeehonden te zien. Je mag eigenlijk niet je kayak uit, maar omdat ik toch heel graag een keer met zeehonden wilde zwemmen, bedacht ik een plan. Als ik nou ‘per ongeluk’ uit de kayak val, dan moet ik wel zwemmen. Uiteindelijk zat de zee vol met kleine kwalletjes, waardoor ik toch liever niet uit de boot wilde vallen.Gelukkig was het kayaken tussen de zeehonden ook heel erg gaaf.

Het gaafste dierenknuffelmoment ooit heb ik in SeaviewLion Park, in de buurt van Port Elizabeth, meegemaakt. Tegen een betaling kun je daar met jonge tijgers en leeuwen knuffelen. Als eerste ging ik naar de tijgers: een broer en zus van 11 weken (!) oud. Ze waren verstoten door de moeder, dus daarom werden ze apart opgevoed. Toen ik bij ze mocht, waren ze eerst nog een beetje slaperig, maar na een tijdje vonden ze me toch wel leuk en gingen ze met me spelen. Het meisje vond mijn hand wel een leuke prooi en ging er snel genoeg op kauwen, iets wat ik alleen maar schattig vond. Ik mocht ze helaas niet optillen, maar misschien was dat ook beter zo, anders had ik ze waarschijnlijk helemaal plat geknuffeld.

De leeuwen die ik heb geaaid waren 6 maanden oud en al best wel groot. Er was er zelfs eentje een beetje aan het puberen. Jonge leeuwen slapen ongeveer 20 uur per dag en toen ik bij ze was hadden ze net een wilde speelsessie achter de rug, dus waren ze nogal slaperig. Alsnog was het ontzettend gaaf om ze aan te raken en te aaien. Een van de leeuwen vond mijn broek erg leuk en hij begon er aan te hangen. Ik moest er vooral om lachen, maar de mevrouw met mijn camera vond dit minder leuk en kwam schreeuwend op me afrennen. Terwijl ik naar haar schreeuwde dat ze een foto moest maken, schreeuwde zij naar de leeuw en haalde hem uiteindelijk van me af. Helaas heb ik geen foto van deze ‘aanval’. Met een hand vol krassen en een licht beschadigde broek ging ik meer dan gelukkig weer weg uit het park. Babytijgers en –leeuwtjes knuffelen is toch wel echt de droom van elke dierenknuffelaar.

Er zijn nog een paar dieren die op mijn knuffellijstje staan. Een daarvan is een van mijn favoriete Afrikaanse dieren: de dassie. Het beestje lijkt op een veel te grote cavia en kijkt een beetje boos en je ziet ze echt overal, zelfs bovenop de Tafelberg. Ze kunnen best hoog springen en zijn vooral heel snel, en dat is de voornaamste reden dat ik ze nog niet heb kunnen aaien, ze zijn me te snel af. En stiekem schrikt hun boze blik me ook wel een beetje af.

Zo lang ik nog in dit mooie land zit zal ik achter dassies aan blijven rennen, te dicht bij pinguïns en bavianen komen en plannen smeden om ‘per ongeluk’ uit vervoersmiddelen te vallen. Alleen maar om even dat gelukzalige momentje te hebben wanneer ik met mijn vingers door een zacht dierenvachtje kan kroelen.

Door Lizet van de Kamp

Abonneer je ook meteen op onze gratis nieuwsbrief voor alle andere live updates vanuit Kaapstad, en volg ons op Facebook en Twitter. Mooie foto’s van Kaapstad posten we regelmatig op Instagram en Pinterest.