Peace, Love & Happiness in Kaapstad ☮ ♥☺

Smeltende voeten, jongens in harembroeken en didgeridoo’s

Ik ben geboren in 1990. En geboren zijn in de jaren ‘90 heeft zo zijn voordelen. Zo stond ik iedere zaterdagochtend te gymnastieken met Carlo en Irene tijdens Telekids, mocht op mijn 6e al  naveltruitjes en plateauzolen aan omdat mijn idolen van de Spice Girls dat ook deden, en reikte de spijkerbroek nog lekker tot de navel in plaats van de huidige heuphoogte. Een toptijd.

Naakt op een boomstam

En de jaren ’90 was ook een toptijd, maar liever leefde ik in de jaren ’60. Lekker met mijn haren los wapperend, al hoelahoepend als een hippie protesteren tegen de oorlog. Met mijn volkswagenbusje naar Woodstock en naakt op een boomstam zitten met mijn vrienden. Je kent het wel. Helaas liepen mijn ouders toen zelf nog in luiers en dus blijft het wat Woodstock betreft slechts bij dromen.

Maar gelukkig voor mij was daar Kaapstad. Het dichtste wat ik bij de hippietijd kan komen. Want wat velen van jullie misschien niet weten is dat er in Kaapstad een heuse hippie movement is. Dacht ik eerst dat mijn vrienden geen geld hadden voor schoenen, nu kijk ik allang niet meer vreemd op als ik iedereen hier blootsvoets over straat zie paraderen. Niks geen schoenen, lekker in contact zijn met de aarde is het motto in Kaapstad.

Want waarom shampoo gebruiken als je ook lekker dreads kan laten groeien? Waarom zeuren als je ook gewoon ‘thankful’ en ‘happy spirited’ kan zijn. Waarom gitaar spelen als je ook gewoon los kan gaan op de bongo? Waarom scheren als je het ook kan laten groeien?

Smeltende voeten
Ik als nuchtere Hollander moest natuurlijk wel even wennen aan die zweverige en positieve houding van de Capetonians. Mijn karakter staat er om eerlijk te zijn mijlenver van af. Klagen heb ik altijd als fijn beschouwd, en in het vliegtuig naar Kaapstad heb ik altijd een extra koffer met schoenen bij me. Maar ik ben nu in Zuid-Afrika. Een nieuw land, een nieuwe cultuur en ik, als gast, moet me natuurlijk aanpassen.

En dus ga ik tegenwoordig ook lekker blootsvoets de straat op. Dat mijn voeten bijna smelten op het kokend hete asfalt laat ik natuurlijk niet merken. Dat ik na elk festival een uur bezig ben om met een pincet alle kiezelsteentjes en splinters uit mijn voet te prikken vertel ik niemand. Dat mijn kleine teentje er bijna afvalt, probeer ik angstvallig te verbergen. Erbij horen zal ik!

Zo dans ik tegenwoordig al blootsvoets en stampend als een heuse cavewoman in het rond, oefen ik stiekem thuis met de hoelahoep en brandende touwen, heb ik mijn Ray Ban zonnebril verruild voor een exemplaar met ronde roze glazen à la hippie en gooi ik nooit meer troep op straat. Uit respect voor de natuur natuurlijk.

Negatieve statusupdates op Facebook? Zo Nederlands. Ik ben lekker positief en gebruik zelfs hartjes aan het einde van mijn zin ♥. Tegenwoordig ben ik voor alles ‘super excited’ en vind ik alles ‘amazing’. Ik bekijk zonsondergangen en voel me één met de bergen. Als ik terug kom herkennen mijn vrienden me niet meer terug.

Jongens in harembroeken
Toch blijft het wennen, dat hippiegebeuren. Zo werd ik laatst uitgenodigd voor een optreden van een leuke en extreem goed uitziende jongen. Ik zag het natuurlijk al helemaal voor me. Met z’n mooie blauwe ogen en golvende haar zou hij op het podium staan, als een god achter het drumstel of met een elektrische gitaar in z’n handen. Hij zou vanaf het podium naar me knipogen en ik was zijn nummer één groupie.

Eenmaal aangekomen bij het optreden bleek helaas het tegendeel waar. Als een hyperactieve peuter liep hij op blote voeten, al wild rondrennend in een harembroek de didgeridoo te bespelen. Een didgeridoo ja. Als in die lange Australische toeter. Dan sta ik toch weer even met beide benen op de grond en heb ik lekker met schoenen en al het hazenpad gekozen. Want een jongen in een harembroek, dat went nooit!

Vredespijp & peacetekens
En hoewel ik altijd gewoon een nuchtere Nederlander blijf, en nooit helemaal tussen het zweverige hippievolk in Kaapstad zal passen, bevalt het me leven me hier in Kaapstad beter. Ik bekijk Nederland namelijk van een afstandje (17.103 km om precies te zijn) en het valt me op hoeveel er in Nederland gezeurd wordt.

Over het weer, het openbaar vervoer, de politiek, het leven en alles wat daarbij komt kijken. Dan zou ik toch liever hebben dat we in Nederland die schoenen de deur uit zouden doen, weer lekker met zijn allen aan de vredespijp gaan lurken en elkaar begroeten met peacetekens in plaats van een hand.

Want in veel opzichten is het leven in Zuid-Afrika voor velen verre van perfect, maar als het op positivisme en dankbaarheid aankomt, kunnen Nederlanders nog heel veel van ze leren!

Peace! ☮

Door Marijn Veltman

Meer weblogs van vrijwilligers en studenten in Kaapstad en Zuid-Afrika, lees je in onze sectie: Blogs uit Zuid-Afrika.

Voor meer informatie over Zuid-Afrika en Kaapstad schrijf je je in voor onze nieuwsbrief en volg je ons op Twitter en Facebook. Mooie foto’s van Kaapstad posten we regelmatig op Instagram en Pinterest.