Kaapstad, een stad waar ik nooit meer weg wil

... maar het leven wordt langzaam gewoon

Marijn Veltman (20) uit Den Haag studeert Journalistiek in Rotterdam. Van januari tot juli loopt zij stage in Zuid-Afrika's Kaapstad. Volg haar verhalen op Kaapstadmagazine.nl

Na een lange radiostilte dan toch maar weer een blog. Waarom het zo lang duurde? Niet omdat ik niks mee heb gemaakt. Niet omdat ik niet genoeg leuke verhalen heb. Maar omdat ik alleen maar verhalen wil schrijven waarmee ik of de mensen thuis jaloers kan maken, of een verhaal waarin ik mezelf voor schut zet.

Jaloersmakend
Nu heb ik mezelf de afgelopen tijd genoeg voor schut gezet. Ik heb huilend met een bloedneus op de grond gelegen, volledig aangekleed op bed wakker geworden met 8 nieuwe namen in mijn telefoon en geen idee van wie ze zijn.

Ik heb vrienden gemaakt, die me nu al weer zat zijn. Jongens ontmoet de me nu al niet meer willen. Er zijn genoeg clubs waar ik mijn gezicht niet meer durf te laten zien omdat ik de barman heb lastig gevallen. Er zijn mensen die ik niet meer onder ogen durf te komen na genante gesprekken en straten die ik liever even vermijd.

Ook zijn er genoeg momenten geweest waarvan ik weet dat iedereen in Nederland stikjaloers op me zou zijn geweest. Foto’s waarvan ik weet dat zodra ik ze op Facebook zet, mensen even rood aanlopen van haat dat ik hier in Kaapstad zit, en jullie thuis. En ik dus met veel plezier online zet.

Het probleem is de gewenning.

Routine
Vond ik het eerst nog allemaal reuze interessant om elke dag op het strand te liggen, een nieuwe club te ontdekken, me te verbazen over het leven in Kaapstad, en nieuwe mensen te leren kennen; alles was voer voor een blog. Het is nu allemaal gewoon geworden. Mijn leven in Kaapstad is gewoon geworden.

Intercab taxi herkent mijn naam wanneer ik ze bel, ik heb mijn vaste koffietentje waar ik ’s ochtends mijn kater wegspoel, een lunchtent waarbij de bediening zodra ik ga zitten al komt vertellen wat ‘the soup of the day’ is.

Ik heb een vast vriendengroepje opgebouwd, een kantoor (blijft leuk om te zeggen, Marijn op kantoor) waar ik elke ochtend om half 9 naar binnen loop en om half 6 weer naar buiten en mijn telefoonboek begint langzaam aan voller te raken (oké, ik weet nog steeds niet wie de helft van die mensen zijn, maar er staan in ieder geval namen in!)

Alles blijft hetzelfde
Mijn leven in Nederland begint langzaam weg te ebben. Het is raar hoe snel dat gaat. Ik weet dat iedereen thuis met een kalender op schoot zit te wachten tot ik terugkom. Dat weet ik, en dat snap ik. Want Nederland is saai, Nederland is gewenning. Ik kom terug en er is waarschijnlijk niks veranderd. Relaties zijn misschien verbroken, nieuwe relaties zijn begonnen en misschien heeft een enkeling zijn haar geknipt. But that will be it.

Maar nu begint ook hier de gewenning. En dat wil ik niet. Ik wil dat elke dag in Kaapstad er eentje voor in de boeken is. Ik wil niet bezig zijn met hoe lang ik hier nog te gaan heb. Ik wil weer wakker schrikken met het ‘’waar ben ik’’ gevoel als ik uit mijn raam kijk en de Tafelberg zie.

Stop de tijd
Dus ontwijk ik vanaf nu angstvallig elke vorm van data. Probeer ik niet te denken aan het feit dat ik voor de 3e keer mijn huur moet gaan betalen, wat dus inhoudt dat ik mijn 3e maand in ben gegaan en dus over de helft ben. Ik ga verhuizen naar een nieuw huis, met een nieuw uitzicht. Ik stop met het kijken op mijn tijdbalk op de computer. Vanaf vandaag is het elke dag 1 april. Ik laat de tijd lekker stoppen.

Dan wordt het in Zuid-Afrika tenminste ook geen winter. En dan blijft het hier elke dag zomer. En kan niemand mij in Nederland jaloers maken met berichtjes als ‘strandtenten zijn weer open’ terwijl de temperaturen hier langzaam aan het zakken zijn. Dan zijn jullie nog steeds elke dag jaloers op mij, zoals het hoort.

Met een frisse blik
Over twee weken komt er een halve fanfare (mijn hele gezin bestaande uit 6 en twee vriendinnen) uit Den Haag mij in Zuid-Afrika opzoeken. Ik zal proberen ze deelgenoten te maken van mijn leven in Kaapstad, terwijl zij mij hopelijk weer het toeristische gevoel teruggeven.

Ik zal opnieuw de terror van het beklimmen van de Tafelberg ervaren. Ik ga een reis maken beginnend met de Garden route, vliegen naar Johannesburg, doorrijden naar Kruger Park en Mozambique.

Ik zal foto’s uploaden waar iedereen mij weer om gaat benijden, me weer in situaties bevinden waar jullie mij om kunnen uitlachen. Ik zal mijn telefoonboek verder aanvullen met mensen die ik niet ken en ik zal het uiteindelijk zo bont maken dat ik wel naar Nederland terug moet!

Tot die tijd blijf ik lekker zitten waar ik zit. In Kaapstad, op 1 april, de dag die hopelijk eeuwig gaat duren.

Meer informatie over stage lopen in Zuid-Afrika?

Voor meer informatie over Zuid-Afrika en Kaapstad schrijf je je in voor onze nieuwsbrief en volg je ons op Twitter en Facebook. Mooie foto’s van Kaapstad posten we regelmatig op Instagram en Pinterest.