Kaapse Kerels
Versierd worden in Kaapstad
Nederlandse mannen zijn anders dan Kaapse mannen. In Nederland staan de mannen altijd in een hoekje en een groepje van het eigen soort. Ze staren, staren nog meer, kijken schuchter je kant op en hebben na tien bier eindelijk de moed om te vragen of je misschien uit de hemel bent komen vallen. Nee, gast, echt niet. Gewoon uit mijn moeder, net als jij.
De mannen in Kaapstad pakken het geraffineerder aan. De afwachtende houding die de Nederlandse man kenmerkt, is hier in geen velden of wegen te bespeuren. De Kaapse man observeert en terwijl zijn ogen je stukje voor stukje in zich opnemen, opent de mond zich.
“You look fine, lady.” Of: “Sssss, sssss, nice girl.” Nog het allerliefst biedt de Kaapse man zich direct, zonder omwegen, aan je aan. Bij al je boodschappen krijg je standaard een relatie aangeboden: ‘Alleen voor vrouwen: bij elke fles Kaapse Hoop een Kaapse kerel!’
Zelfvertrouwen, dat krijg je wel als je door de straten van Kaapstad loopt. Althans, tot een paar uur geleden, toen ik de andere kant van de Kaapse man ontdekte.
De mannen van de straat
Ze zitten elke avond op dezelfde plek. Waar ze vandaan komen, weet ik niet. Waar ze overdag zitten, weet ik niet. Maar ’s avonds zijn ze daar. Ik zie ze al tegen de muur leunen op weg naar mijn oude vertrouwde 7/11 aan Kloof Nek Road. Een groep van vier mannen, twee aan twee tegen de muur. Ze maken ruzie met een andere man. Ik loop door en haal mijn benodigdheden voor die avond.
Met mijn plastic tas vol spulletjes klauter ik de berg weer op. De mannen krijgen mij in het oog. Vooral een man. Een paars petje siert zijn donkere huid. Hij glimlacht uitbundig naar me en ik zie dat hij al zijn tanden mist. Zijn mond valt naar binnen terwijl de mondhoeken omkrullen in een explosie van vriendelijkheid. ‘Aardige vent, zeg’, denk ik, terwijl mijn heupen net iets meer zwieren dan anders. Hij steekt een vinger op. Ik zwaai terug en begroet hem.
Terwijl ik nog meer explosies van vriendelijkheid uit de tandloze mond verwacht, draait de opgestoken vinger zich om. De scène vertraagt. De vingers aan de hand draaien, een duim en wijsvinger schieten omhoog. De vingers maken een overduidelijke letter ‘L’ en de tandloze man beweegt zijn hand naar zijn voorhoofd. ‘Looser’… De mannen schateren het uit. Ik loop door. Ditmaal zonder wiegende heupen…
---
Ook zo benieuwd naar mijn wiegende heupen tijdens het WK? Blijf dan vooral mijn blog volgen.