Vaarwel Kaapstad

Hoe lang blijven jullie weg?‘ vroegen ze. ‘Geen idee, zolang we het er leuk vinden.’ 

Ik kon de klok er op gelijkzetten: in haar laatste week schreef de afzwaaiende stagiaire steevast een blog met als titel ‘Vaarwel Kaapstad’. Ik moest altijd stiekem grinniken om a) de niet al te overmatige creativiteit rondom die immer terugkerende titel en b) het feit dat het stuk voor stuk teksten waren die allemaal oorverdovend hard dezelfde boodschap schreeuwden: ik-wil-nog-niet-naar-huis!

Nu is het mijn tijd om exact eenzelfde verhaal op te lepelen: na ruim zeven jaar neem ik afscheid van Kaapstad en van KaapstadMagazine.nl. Inderdaad, ik heb niet eens de moeite genomen om een andere titel te bedenken.

Rewind naar eind 2009, een novemberavond waarop de vriend en ik een telefoongesprek voeren met een Nederlandse ondernemer in Kaapstad. Welgeteld twee weken later zitten we in het vliegtuig. Tussendoor was er nog net genoeg tijd om ons huis aan kant te maken in de hoop het te verhuren (lukte niet), en mensen te vertellen dat we naar Kaapstad gingen. Hoe lang blijven jullie weg?‘ vroegen ze. ‘Geen idee, zolang we het er leuk vinden.’ Na een paar maanden vlogen we terug om dat niet-verhuurde huis definitief leeg te ruimen en om de mensen te vertellen dat we nog iets langer wegbleven.

Dat is ruim zeven jaar geleden. Zeven prachtige jaren waarin Kaapstad ons thuis werd en waarin onze liefde voor de stad en dit land met de dag groeide. Waarin een geweldig WK voetbal de revue passeerde, we ons droomappartement op Bree Street vonden, bijzondere vriendschappen gesloten werden, heerlijke weekenden in de Westkaap en omgeving doorgebracht werden, evenals reizen naar onder meer Namibië, Tanzania en Zanzibar. En natuurlijk die prachtige dag in juli in 2014 waarop in een ziekenhuis in Kaapstad onze dochter werd geboren. Het leven was mooi.   



Dat is het nog steeds. Maar toch is het die dochter waarom wij onlangs de beslissing namen terug te keren naar Nederland. Uiteindelijk wint de wens om dichter bij familie en vrienden te zijn het van negen maanden durende Kaapse zomers, intens vriendelijke mensen en het heerlijke leven dat we hier leiden. Wie denkt dat dat een makkelijke beslissing was, kon er niet meer naast zitten.

Zuid-Afrika heeft me veranderd, in meerdere opzichten. Ik heb geleerd wat er gebeurt als mensen oprecht aardig tegen elkaar zijn en elkaar ook zo benaderen; wat Ubuntu inhoudt en hoe mooi die gedachte daadwerkelijk is. Vooral heb ik geleerd dat je dankbaar moet zijn dat je wieg op een bepaalde plek gestaan heeft, en niet ergens anders. Dat je – daarom – best wat nederiger in het leven mag staan, zaken vooral niet vanzelfsprekend moet vinden en dat dingen niet altijd zo gaan zoals jij denkt dat dat het beste is – en dat dat ook helemaal prima is. 

Waar ik sommige van die inzichten ogenblikkelijk omarmde, had ik voor sommige zaken iets meer tijd nodig. ‘Yes ma’am, we’ll do it now now’ bleek een uitdaging voor een bovengemiddeld ongeduldig type als ik. De eerste maanden irriteerde ik me regelmatig aan het trage internet, of wanneer een bezoek aan de bank weer eens anderhalf uur in beslag nam. Tegenwoordig zet tijdens het sturen van een groot bestand een kop thee en bij de bank lees ik een boek: ik ben vast bijna aan de beurt. Now now. 

Ruim zeven jaar voelt als een klein mensenleven, en dat is het in zekere zin ook. Met dank aan de vriendinnetjes van het allereerste uur en die dat ook tot het laatste uur bleven: lieve Dafne en Katelijne, bedankt daarvoor. De vele fijne mensen die er in de loop der jaren bij kwamen, vriendin Noortje die helaas nét iets te lang wegbleef, en de mensen die Kaapstad al eerder verlieten (maar die ik straks in Nederland weer terugzie). De vriendinnetjes die me vorige week zomaar verrasten met een afscheid-maar-toch-niet-echt-verwendag. Oppasmeisje Ruby dat per ongeluk en geheel onverwacht uitgroeide tot een superlief vriendinnetje, evenals renmaatje Julia met wie ik met recht deze stad ‘gerund’ heb. Grote vriend Marc V, m'n dochter is compleet idolaat van je, maar zij is zeker niet de enige die je gaat missen.

Over missen gesproken - wat te denken van haar allerliefste vriendjes en vriendinnetjes; Anouk (aka Noukie-Poekie), Nica, Fedde, Josephien, Mick, Boris en ‘baby Sjek’. Wat had zij – en ik – graag nog ontelbare keren met jullie naar het aquarium gegaan, concerten in Kirstenbosch Gardens gerockt, eindeloos geschommeld in het De Waal Park en het Green Point Park, zeshonderd babycchino’s gedronken op Camps Bay, pizza’s gebakken bij Café Paradiso, eekhoorntjes gespot in de Company’s Garden – liefst allemaal op één dag.

Minstens zoveel dank aan de stagiaires die kwamen en weer gingen, maar allen hun eigen, bijzondere stempel drukten op KaapstadMagazine.nl, en zeker ook op mij. Met een speciale vermelding voor Jeroen (en sidekick Maxime), Marijn, Tessa, Shelli, Salwa, Bobby, Milou, Ninih, Jet en Tara: zonder jullie was het lang niet zo productief - en vooral niet zo gezellig - geweest. 

Marcus, MZ: in dit betoog verdien jij uiteraard een aparte vermelding. Omdat je ons destijds deze kans gaf en je mij, nadat we al snel doorhadden dat dat het verstandigste was, m’n gang liet gaan om met KaapstadMagazine.nl te doen wat ik dacht dat het beste was. Omdat we in plaats van zakelijke meetings besloten dat het beter was om één keer per jaar samen Lion’s Head te beklimmen, en het dan vooral níet over werk te hebben. Omdat ik je af en toe achter het behang kon plakken, maar ook vaak om je kon lachen. Iets met mosterd en een allang verorberde maaltijd. Ik ook van jou.

Het is eerder genoemde oud-stagiaire Jet aan wie ik het stokje overdraag om KaapstadMagazine.nl de komende tijd te bestieren. Met pijn in het hart en de plechtige belofte dat ik haar niet dagelijks zal whatsappen met ongevraagd advies of andersoortige bemoeienissen, maar vooral met de meest gemeende gelukwensen: het is oprecht een van de leukste banen ter wereld.

Tot slot aan mijn grote liefde met wie ik 7,5 jaar geleden zo onbezonnen dit avontuur instapte. Als ik jou en onze dochter maar in m'n buurt heb, ben ik altijd thuis. 

Vaarwel Kaapstad, hopelijk tot heel snel ziens!

Inge