"Dit is het mooiste wat ik ooit gezien heb"

Pijn in mijn armen? Sterke stroming? 20 meter oceaan onder me? Waar heb ik het over?

Ninih loopt sinds augustus vijf maanden stage in Kaapstad en blogt regelmatig over de avonturen die ze in de Moederstad beleeft. Tijdens een weekendje Hermanus –de walvishoofdstad van Zuid-Afrika– kajakte ze tussen de walvissen en de zeeleeuwen. En dat was één van de gaafste dingen die ze ooit deed.

"Wow! Ja, gaaf!", is de enthousiaste reactie van mijn vriendinnetjes als ik ze vertel dat ik een kajaktrip in de oceaan bij Hermanus heb geregeld. Dat enthousiasme wordt echter enigszins getemperd als ze zich realiseren dat dat dezelfde oceaan is waar de nodige grote witte haaien in vertoeven. Met mijn 'Nee joh, die komen helemaal niet zo dicht bij de kust' weet ik ze gerust te stellen, maar ondertussen heb ik geen idee waar die beesten wel en niet komen. Wat nou als er toevallig wel eentje dichtbij komt en onze kajak voor een zeeleeuw aanziet?

Op de dag zelf denk ik er niet meer over na. Niet in het minst omdat de kajakinstructeur van Walker Bay Adventures – Ryan – op zijn zachtst gezegd aardig is om naar te kijken. Aha, zo zien je armen er dus uit als je veel kajakt. De vrouwelijk helft van de groep luistert – en kijkt vooral – meer dan aandachtig naar de instructies van Ryan, terwijl de mannen het wel geloven en licht verveeld om zich heen kijken.



Dan is het tijd om de kajaks in te gaan. Ik ben samen met Duits vriendinnetje Davina. We duwen de kajak het water in en ik probeer er zo elegant mogelijk in te klimmen, maar het heeft meer weg van een wanhopig spartelende vis op het droge. Nou ja, we zitten er allebei in en zijn niet omgeslagen. Dat is al heel wat, toch? Dan nog vooruit zien te komen. We besluiten dat ik kapitein van het schip ben en het tempo aangeef. Dat bevalt me wel. We peddelen zo snel als we kunnen achter Ryan aan. Waarom ziet het er bij hem zo easy uit en heb ik na vijf minuten al het gevoel dat mijn armen in de fik staan?

“Ninih! Please tell me which way you want to go!” schreeuwt Davina geïrriteerd. Dat kapitein spelen is makkelijker gezegd dan gedaan; ik ben veel te druk bezig met alles om me heen. Ik zeg Davina dat zij het misschien maar moet doen. Na twee minuten blijkt al dat ze er een stuk beter in is dan ik. 



Terwijl we langs de kust peddelen, vertelt Ryan over de Southern right whales, de walvissen die hier het meeste voorkomen. Ondertussen geef ik mijn ogen – en de GoPro op mijn hoofd – goed de kost. Ik blijf me verbazen over hoe ontzettend mooi dit land is. Kan ik hier niet gewoon gaan wonen? In dat kleine witte huisje op de rotsen daar, dat lijkt me een prima plekje.



Ik word opgeschrikt uit mijn gedachten door een luide kreet van één van de andere meiden. Als ik me met een ruk omdraai zie ik hoe – enkele honderden meters verderop – een kolossaal zwart beest zich uit het water omhoog werpt. Het gekrijs dat volgt is oorverdovend. "WHAAAAAALE!!" Ik vergeet te peddelen en we knallen tegen een andere kajak aan.
Het maakt niet uit: IK HEB EEN WALVIS UIT HET WATER ZIEN SPRINGEN. Hij is binnen drie tellen weer verdwenen, maar slechts een paar seconden later springt 'ie nog een keer! En nog eens, en nog eens! Ik staar vol ongeloof naar de plek waar de walvis in het water verdween. "She jumped! She jumped!" roep ik naar niemand in het bijzonder. Dit is het mooiste wat ik ooit gezien heb, flitst het door mijn hoofd.

We peddelen dichter naar de plek waar de walvis sprong, maar die lijkt er weer vandoor te zijn. Dan naar een ondieper gedeelte, waar plotseling een stuk of vijf zeeleeuwen om onze kajak heen dartelen. Terwijl ik me verbaas over hoe speels de zeeleeuwen zijn en hoe dichtbij ze komen, springt er een eind verderop weer een walvis uit het water. Dichterbij deze keer. Ik kijk overdonderd naar hoe ze nog een tweede en een derde keer uit het water springt en voel mijn waterig worden. Bestaat er iets dat nog fantastischer is dan dit..?



Naarmate het later op de ochtend wordt, worden de golven hoger en de stroming sterker. Mijn armen beginnen moe te worden. Gelukkig kondigt Ryan aan dat we nog even om een paar rotsen heen gaan en daarna terugkeren. Maar dat blokje om die rotsen blijkt het ergste te zijn. Zodra we de hoek om peddelen, zijn de golven een stuk hoger en drijven we uit elkaar. Als ik Ryan hoor zeggen dat het hier 20 meter diep is, slaat de paniek toe. 20 meter?! Wat zit er dan allemaal onder me?! Wat als we nu omslaan?! We peddelen uit alle macht tegen de stroming in, terug naar de rest. Mijn armen zijn zwaar, het kost me moeite om te blijven peddelen. Dan springt er weer een walvis uit het water, voor de laatste keer. Alsof 'ie nog even gedag wil zeggen. Pijn in mijn armen? Sterke stroming? 20 meter oceaan onder me? Waar heb ik het over. Dit is het mooiste wat ik ooit gezien heb.

Lijkt zo'n kajaktrip je ook wel wat? Meer informatie vind je op de website van Walker Bay Adventures. 

Als je kajakken tussen de walvissen toch een beetje te spannend vindt, zijn er ook genoeg andere manieren om walvissen te spotten. Bekijk ons artikel over walvissen spotten in Hermanus maar eens.

Door Ninih Vang

Om altijd op de hoogte te blijven van het laatste en leukste nieuws uit Kaapstad schrijf je je in voor onze gratis maandelijkse nieuwsbrief en volg je ons op Facebook en Twitter. De mooiste foto's en plaatjes van de Moederstad posten we dagelijks op Instagram.