“Out of office reply: ik ben er even niet”

Jessy Lipperts over Rosie, papierwerk en een kindje adopteren in Zuid-Afrika 

 

Wanneer we Jessy per mail proberen te bereiken ontvangen we per ommegaande een bijzondere out of office reply: ‘Op 5 december heb ik mijn kleine meisje Rosie Grace Nwabisa Lipperts geadopteerd. Tot 18 december zal ik 1x per dag mijn mail checken en antwoorden. Mijn blackberry staat uit.’  

Op 5 december was het zo ver. Op een datum die - dankzij Sinterklaas - alleen voor Nederlanders betekenis heeft. “Naar zoiets was ik ook op zoek. Naar een soort bevestiging voor mezelf. Want hoe wist ik nou of dit meisje bij mij hoorde? Dat gevoel viel helemaal weg toen ik de datum hoorde. Toen wist ik het zeker: dit is ze, dit is mijn kindje.” Tegenover ons zit een stralende Jessy Lipperts (40), in de kinderwagen naast haar een net wakkere Rosie.  Na ruim anderhalf jaar in de molen van het Zuid-Afrikaanse adoptieproces gezeten te hebben mocht de kersverse moeder twee weken geleden haar dochtertje Rosie Grace Nwabisa voor het eerst in de armen sluiten.  

Sinds 2003 woont de van oorsprong Zuid-Limburgse Jessy in Zuid-Afrika. Ze kwam hier naar toe om te helpen met de opening van het huidige Westin Hotel in het centrum van Kaapstad. Na enkele jaren hier – “een typisch gevalletje van liefde op het eerste gezicht” – richtte ze haar eigen bedrijfje Extraordinary Travel op, dat op maat gemaakte reizen door Zuidelijk Afrika organiseert. In de jaren die volgen gaat alles voorspoedig, maar ontbreekt het slechts aan een ding: de juiste man. Een kindje adopteren was iets dat ze altijd als optie beschouwde, maar in haar eentje? De tijd werkte niet in haar voordeel. “Ik dacht: als ik een kindje wil, dan graag voor mijn veertigste.”  

In 2008 sprak ze met een alleenstaande vrouw die het adoptieproces in Zuid-Afrika in haar eentje had doorlopen en nu een kindje had.  Jessy: “Toen heb ik bij Child Welfare aangeklopt en geïinformeerd naar hoe zo’n adoptieproces in z’n werk gaat. Ook al had ik de middelen om een kindje te adopteren toen nog niet - zo woonde ik bijvoorbeeld nog erg klein.” Een jaar later is ze er klaar voor om het proces te beginnen, maar juist op dat moment looopt ze een leuke man tegen het lijf. “Ik wou die relatie eerst afwachten en zien wat het me zou brengen. Toen in 2011 deze relatie stukliep, dacht ik: nú ga ik het doen. Ik kan niet blijven wachten.”  

Adoptie in Zuid-Afrika: hoe en wat?
Het adoptieproces in Zuid-Afrika verliep voor Jessy heel erg soepel. “Ik heb me allereerst aangemeld bij de NGO Child Welfare. Er zijn ook commerciële adoptiebureaus waar je kunt aankloppen, maar dat voelde voor mij persoonlijk minder goed,” vertelt Jessy. Vanaf dat moment wordt het proces in gang gezet. “Eerst moet je een heleboel formulieren met vragen over jezelf, je familie, je werk en over je financiën. Vervolgens moest ik vier referenties opgeven - die geen familie zijn – die elk afzonderlijk een uitgebreide vragenlijst over mij moesten invullen. Op die manier willen ze een zo goed en eerlijk mogelijk beeld over je krijgen.”  

Ook een aantal praktische zaken moeten op orde zijn. “Je moet een verklaring van goed gedrag en een medische verklaring inleveren, en bovendien moet je permanent residency [een verblijfsvergunning waarmee je voor onbepaalde periode in Zuid-Afrika mag blijven, red] in Zuid-Afrika hebben,” legt Jessy uit. Iets dat in sommige gevallen een struikelblok kan zijn voor Nederlanders die in Zuid-Afrika een kindje willen adopteren.  

Na al het papierwerk ga je in gesprek met maatschappelijk werkers. “Jessy: Deze social workers gaan dieper in op wat je verwacht van adoptie en wat voor soort ouder je zal zijn. Ook wordt al het papierwerk besproken dat je eerder hebt ingeleverd.” Daarna volgen er twee workshops waar je kennismaakt met andere ouders die ook een kindje willen adopteren.” In die workshops worden de ‘basisbegrippen’ van het ouderschap en adoptie besproken. “Mijn groep tijdens deze workshops bestond uit een zeer gemêleerd gezelschap, waaronder een homostel, een andere single moeder, een zwart en een coloured koppel. Echt een doorsnede van de samenleving, dat vond ik heel erg leuk.” Na deze workshop komt Child Welfare nog een keer bij je thuis op bezoek en daarna gaat je hele dossier naar de rechtbank waar de rechter je officieel als adoptieouder moet goedkeuren. En daarna kan het wachten beginnen... 

Wachten duurt lang
Dat wachten duurt voor Jessy uiteindelijk nog een klein jaar. “Sommige mensen wachten drie weken, anderen drie jaar. Het kindje moet bij je passen. De enige ‘eis’ die ik tijdens het adoptieproces had opgegeven was dat ik een gezond meisje wilde.” Dat meisje wordt geboren op 15 augustus 2012. Jessy weet dan nog van niets. Het kindje woont tijdelijk bij een care family – de moeder heeft nog twee maanden bedenktijd en vervolgens wordt er eerst nog gekeken of er geen zwart adoptiegezin beschikbaar is. Dat was niet het geval. “Ik werd gebeld door Child Welfare en twee weken later – kon ik Rosie ophalen,” aldus een trotse Jessy.  

Hoe waren de reacties van familie en vrienden in Nederland? “Van bezorgd tot heel enthousiast, heel verschillend dus. Maar voor mij voelde het alleen maar goed. Ik zie het als een act of love dat een moeder haar kindje waar ze zelf niet voor kan zorgen ter adoptie afstaat, en ik ben heel blij dat ik nu voor Rosie kan zorgen.” 

Even wennen was het wel. “Tja, dan heb je ineens een dochter in huis. Dat is echt heel gezellig. Het is nu nog vooral de fles geven en luiers verschonen, maar daarnaast doen we ook al een heleboel gezellige dingen samen. Rosie is inmiddels een volleerd hiker, Lions Head en Green Point Park heeft ze al in de benen,” lacht Jessy.  

The one that makes you smile 
De volledige naam van Jessy’s dochtertje is Rosie Grace Nwabisa Lipperts. “Rosie komt van Rosa, mijn moeders eerste naam. Grace vind ik gewoon een hele mooie naam die natuurlijk ook heel treffend is en Nwabisa is de naam die ze bij de geboorte heeft gekregen – die moet ze natuurlijk blijven dragen. Ook deze naam heeft een bijzondere en o zo passende betekenis. Het staat voor the one that makes you smile,” vertelt Jessy met een grote glimlach.  

Ook vindt ze het belangrijk om adoptie een heel normaal onderwerp te maken. “Als Rosie een jaar of twee is gaat ze me zeker vragen hoe dat met die kleur zit. Daar zal ik nooit omheen draaien. Er is een tummy-mommy die je op de wereld heeft gebrachten een forever-mommy die zorgt dat je hier een leuke en goede tijd hebt. Zo makkelijk is het.” 

Door Ellen Kemerink

KaapstadMagazine.nl is altijd op zoek naar inspirerende verhalen van Nederlanders in Zuid-Afrika. Lees bijvoorbeeld het enthousiaste verhaal van onderneemster Claire van Turenhout of het levensverhaal van Jan, Anne, Desiree en Dafne – over hoe zij de overstap maakten van Nederland naar Zuid-Afrika om te wonen en werken in Kaapstad. Ook portretteerden we de ondernemers Jordi en Willemijn over het opzetten van hun bedrijf in Kaapstad. 

Altijd op de hoogte zijn van leuke verhalen vanuit Kaapstad? Volg ons dan op Facebook en Twitter, en schrijf je in voor onze maandelijkse gratis nieuwsbrief. De mooiste foto’s uit Kaapstad en omgeving vind je trouwens op onze pin-up op Pinterest!