Naar het eind van de wereld en terug

Stagiair Luuk over zijn dagtrip naar Kaap de Goede Hoop

De wekker ging vroeg. Of vroeg, de wekker ging om half 10, wat ik voor een zondag behoorlijk vroeg vind. We gingen naar het eind van de wereld en terug. Dat klonk moeilijker dan het was, het eind van de wereld was immers maar anderhalf uur rijden. Vrijdagavond waren we ook al naar het eind van de wereld geweest. Het spreekwoordelijke eind van de wereld dan.

De terugweg was zaterdagmorgen alleen wat moeilijker dan hij vandaag zou worden. Althans, dat hoopte ik. Vandaag gingen we namelijk naar het letterlijke eind van de wereld; naar Cape Point - Kaap de Goede Hoop.

Het was even wachten op huisgenoot M. die sinds hij het spelletje 'Bejeweled' op zijn mobiele telefoon ontdekt heeft toch minstens drie kwartier op het toilet blijft zitten per bezoek. Daarna was huisgenoot H. achtereenvolgens zijn zonnebril, pet, de autosleutels, zijn slippers, kont en zijn geloofwaardigheid als betrouwbare chauffeur kwijt.

Toen alles gevonden was – op zijn geloofwaardigheid na - vertrokken we van huis. Na de tank gevuld te hebben met benzine, de banden met lucht en de cabine met muziek waren we goed en wel anderhalf uur later dan gepland onderweg.

Helden
Mijn fantasie had mij een beeld geschetst vol avontuur en mythische taferelen. We zouden de auto zo dicht mogelijk bij het eind van de wereld parkeren, om te voet verder te gaan.

Klimmend langs steile rotswanden zouden we obstakels en wilde beesten te lijf moeten gaan, om – voorzien van schrammen en kleerscheuren – aan te komen op het uiterste puntje waar golven meters tegen de rotsen omhoog sloegen. Daar zouden we net zo kijken als de mannen die altijd op Discovery Channel overleven en ons helden voelen.

Niets was minder waar. Na entree betaald te hebben, mochten we over een keurig geasfalteerde weg rijden, richting het einde van de wereld. Daar aangekomen parkeerden we onze auto tussen de bussen met Amerikaanse mannen die zo oud waren dat ze Nederland waarschijnlijk nog bevrijd hebben. In plaats van rotsen om te beklimmen, was er een paadje met een bejaardenpolonaise naar het eind van de wereld waar ik in meeliep.

Aangekomen op het einde van de wereld, kwamen we er achter dat dit het einde van de wereld helemaal niet was. Er was nog de mogelijkheid verder te lopen over een paadje richting het échte einde van de wereld.

Het échte eind van de wereld
Het bordje bij het begin van het paadje naar het échte eind van de wereld, liet me weten dat het een wandeltocht van anderhalf uur was naar het échte einde van de wereld en weer terug. Het pad was rustiger dan de weg naar het einde van de wereld en ik was blij dat ik dit keer niet mee hoefde te lopen in een bejaardenpolonaise.

Toen ik even niemand zag op het paadje, besloot ik van de gebaande paden te gaan. Ik klom op een rotsje en keek rond als de mannen van Discovery Channel. Ik voelde me de outlaw die ik nooit geweest ben.

We waren er. Ik zat op het échte eind van de wereld. Het was zo beeldschoon dat het niet met een pen te beschrijven valt, laat staan met mijn plastic toetsenbord. Daar ga ik me dus ook niet aan wagen; je bekijkt de foto’s maar. Daarna liepen we terug over het paadje, nog nagenietend van het uitzicht.

Binnen een half uur waren we weer bij het bordje dat ons had voorgelogen dat het anderhalf uur lopen zou zijn. De wandeltijd was duidelijk berekend aan de hand van de leeftijd van de gemiddelde bezoeker.

We vertrokken van Cape Point, op weg naar Kaap de Goede Hoop. Onderweg zagen we struisvogels. Dat was leuk want die had ik nog nooit gezien. Ik kwam tot de conclusie dat de Schepper er een sarcastisch gevoel voor humor op nahoudt. Een vogel die niet kan vliegen - ik werd zowaar emotioneel want ik kreeg een ontzettende lachbui. Struisvogels zijn zo lelijk dat het mooi is.

Er klopt weer eens geen drol van
We kwamen aan bij Kaap de Goede Hoop. Daar kwam ik er achter dat er helemaal niks klopt van wat ik hierboven geschreven heb. Cape Point is het einde van de wereld helemaal niet, dat is Kaap de Goede Hoop. En eigenlijk dat niet eens. Ik was in de waan dat Cape Point het meest zuidelijke puntje van Afrika was. Dat klopt dus niet. En zelfs Kaap de Goede Hoop is dat niet, dat is namelijk het meest zuidwestelijke punt van Afrika. Eigenlijk is Cape Agulhas - zo'n 300 km verderop - het meest zuidelijke puntje van Afrika.

Dat zegt weer genoeg over mijn topografische kennis. Maar ach, het maakt niks uit. Ik heb een prachtige dag gehad en voor een paar seconden voelde ik me een echte avonturier op het einde van de wereld.

Meer weblogs van vrijwilligers en studenten in Kaapstad en Zuid-Afrika lees je in onze sectie Blogs uit Zuid-Afrika. 

Voor meer informatie over Zuid-Afrika en Kaapstad schrijf je je in voor onze nieuwsbrief en volg je ons op Twitter en Facebook. Mooie foto’s van Kaapstad posten we regelmatig op Instagram en Pinterest.